Wat is Sumatra een plaatje!

Nog steeds zijn wij aan het genieten van het mooie Sumatra! In Berastagi hebben we het de eerste dag lekker rustig aan gedaan. We dachten te gaan shoppen en zijn braaf alle kraampjes langs gelopen maar ondanks dat we hoop bleven houden, nergens was iets anders te vinden dan shirtjes en armbandjes met 'Berastagi' erop. Gelukkig heb ik nog een paar slippers kunnen scoren, want ik heb ondertussen al twee paar versleten. In Berastagi is ook onze carrière als beroemdheid begonnen. Elke local van jong tot oud roept naar ons en ondertussen zijn we al zo'n 30x op de foto geweest. We hebben zelfs gillende meiden gehad die in een supermarkt werkten die aan ons de liefde verklaarden en toch wel heel erg graag onze neus zouden willen hebben. Maar we hebben toch maar besloten hem zelf te houden. De tweede dag in Berastagi zijn we naar de actieve vulkaan Sibayak geweest. IJverig besloten we de klim vanaf beneden lopend af te leggen maar toen er na een half uur een busje langs kwam rijden zijn we toch maar ingestapt. Het was erg stijl en het was toch wel een aantal kilometers omhoog. Vanaf het punt dat het busje niet meer verder kon hebben we nog een klim omhoog gemaakt en als je boven bent wordt je beloond met een prachtig uitzicht. In de weekenden zijn er een hoop jongeren die gaan kamperen op de vulkaan. Zo staan er ook overal tentjes gestald en is het gezellig druk boven. Het is wel heel vreemd om de vulkaan te horen brommen, wat zo hard klinkt als een vliegtuig die opstijgt. Dit in combinatie met rook en zelfs een felgroene kleur op de rotsen maakt het toch wel heel bijzonder om daar te staan. Hierna zijn we nog in een hotspring beland en met een heerlijke zwavellucht om ons heen hebben we snel weer een een busje genomen op weg naar onze douche. Na Berastagi ging onze reis de volgende dag verder naar Lake Toba. Het grootste vulkanenmeer van Azië. Aangezien er geen andere toeristen waren, zijn we met een privéwagen erheen gebracht. Dit leek in het begin erg relaxt, maar nadat de chauffeur wat telefoontjes had gehad werd het gaspedaal verder ingedrukt en waren we blij toen we zonder ongelukken in Parapat waren beland. Met een ferry werden we vanaf daar naar onze slaapplek gebracht. Buiten het toeristische gedeelte stond er een mooi slaapplekje op ons te wachten met een mooi balkon zo'n 5m verwijdert van het meer. De volgende ochtend zijn we naar een dorpje gewandeld en in een winkeltje beland met erg leuke souvenirtjes waar we uiteindelijk de volgende dag weer terug zijn gekomen en met tassen vol souvenirtjes weer weg zijn gegaan. Dat wordt shirtjes weggooien om plaats te maken! Maar na een dagje van wandelen, een duik in het meer en heerlijk de tijd om een boek te lezen zijn we een dag gaan scooteren. De highlights van Lake Toba heb je zo bekeken maar het is vooral lekker om je vrij te voelen en te rijden door het mooie natuur van Sumatra. De derde dag in Lake Toba zouden we spenderen aan het lezen van een boek, maar toen om 11:00 uur het weer niet beter leek te worden hebben we ineens besloten onze tassen te pakken en een dag eerder naar Banda Aceh te gaan. Zo zaten we om 12:00 uur op de ferry en om 14:00 uur waren we al onderweg naar Medan waar vandaan we een nachtbus naar Banda Aceh, het noorden van Sumatra, zouden pakken. Een zes uur durende reis naar Medan en net op tijd voor de nachtbus. We bleken speciale toeristen stoelen gekregen te hebben, namelijk achterin de bus in het rokershokje naast de wc, waar op de trap nog wat locals plaats namen die voor een goedkoper prijsje mee gingen. Echter om 21:30 uur, nadat de motor al 3x afgeslagen was, strandden we bij een benzinestation. De chauffeurs gingen ijverig aan de slag om de bus te proberen te maken, maar het leek erop dat ze niet meer deden dan schroefjes los en vastdraaien. Dit hielden zij vol tot een uur of 1:30 uur totdat ze de conclusie namen dat ze het niet konden maken. Om 4:30 uur kwam een vervangende bus aanrijden en konden we vol goede moed, met nog slechtere comfort, de reis voortzetten. Ook deze sloeg bij vertrekken al een paar keer af en zo strandden wij om 7:30 uur bij een restaurantje langs de weg voor ontbijt, waar later bleek dat we twee uur moesten wachten op een andere bus. De motor deed het niet en de band was half leeg. Om 9:30 uur kwam de bus die we als eerste hadden weer aanrijden die gemaakt bleek te zijn en zo konden we eindelijk op weg naar het noorden, waar we om 19:45 uur aankwamen. De eerst volgende ferry naar het eiland konden we pas een dag later om 16:00 uur nemen dus we hebben de volgende dag kennis gemaakt met Banda Aceh. Een plaatsje waar het Tsunami in 2004 een grote impact is geweest. Onze tuk-tuk driver van die dag vertelde dat er een kwartier voor het Tsunami een aardbeving was, die er voor zorgden dat het strand bezaaid lag met vissen. De mensen gingen massaal naar het strand om de vissen op te rapen, waar na een kwartier het Tsunami het over nam. Dit is dan ook de reden dat er meer mensen overleden zijn. Alles door de onwetendheid en daarom hebben ze in het museum vele voorlichtingen en staan in de stad overal borden met de evacuatieroute voor wanneer er nog een keer een Tsunami nadert. De angst hiervoor heerst onder de bevolking, maar als je dan 4km van de zee verwijdert een boot boven op een huis ziet staan en ook op andere plekken op het land nog grote schepen ziet liggen en je op een documentaire de mensen ziet rennen met achter zich aan de grote stroom water, kun je je voorstellen dat het heel wat teweeg heeft gebracht.
Uiteindelijk zijn we gister avond met de ferry op het eiland Pulau Weh aangekomen en heeft een tuk-tuk ons naar een prachtige plek gebracht, Iboih Island. In een bungalow met kakkerlakken (wat ons toch wel uit onze slaap heeft gehouden) met het balkon boven de zee. De kakkerlakken doen er al niet meer toe want het uitzicht is adembenemend. Vanuit onze hangmat kijken we naar de zee die zo helder is dat je de vissen op de bodem ziet zwemmen. Ook tijdens het snorkelen hebben we vandaag al wat mooie vissen en koraal kunnen bewonderen.
Overmorgen reizen we weer met een nachtbus naar Medan (met een andere busmaatschappij en de tickets worden geregeld door onze tuk-tuk driver van Banda Aceh, waardoor we niet meer in het hokje worden gestopt) waar we op 6 mei het vliegtuig nemen naar Bali. Vanuit Bali hopen we nog een paar dagen op het bounty eiland Gili door te mogen brengen en nog veel mooie dingen in Bali te mogen zien de laatste twee weken van onze reis. Wij zullen in ieder geval zorgen dat we goed uitgerust en helemaal zen weer thuis komen!